Συνέντευξη στο in.gr

Τα οδοντικά εμφυτεύματα χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως στην Οδοντιατρική προκειμένου να αντικαταστήσουν ένα χαμένο δόντι και να συμβάλλουν στην καλύτερη στοματική υγεία. Ο ΔρΜιλτιάδης Ε. Μητσιάς*, DDS, MSc, PhD, χειρουργός οδοντίατρος, επισκέπτης επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, μας αναλύει τον ρόλο των εμφυτευμάτων στην σύγχρονη Οδοντιατρική.

Κύριε Μητσιά, σας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια τα οδοντικά εμφυτεύματα έχουν γίνει της μόδας, αλλά η πλειοψηφία δεν γνωρίζει καν τι εννοούμε με τον «οδοντικό εμφύτευμα».

Με τον όρο «οδοντικό εμφύτευμα» εννοούμε την κοχλιωτή κατασκευή που αντικαθιστά την φυσική ρίζα ενός δοντιού. Όταν η τελευταία καταστραφεί, η εξαγωγή του δοντιού είναι αναπόφευκτη. Την άριστη εναλλακτική λύση για την αντικατάσταση του χαμένου δοντιού προσφέρει το οδοντικόεμφύτευμα πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η προσθετική εργασία, δηλαδή η στεφάνη (τεχνητό δόντι) που υποκαθιστά την μύλη του δοντιού.

Η σύγχρονη εμφυτευματολογία ξεκίνησε από την Σουηδία και τον καθηγητή Branemark το 1952 ο οποίος και πρωτομίλησε για το βιολογικό φαινόμενο της οστεοενσωμάτωσης που ακολουθεί την τοποθέτηση του δηλαδή για την αδιάρρηκτη επαφή/σύνδεση μεταξύ της επιφάνειας του εμφυτεύματος και του οστού που δημιουργείται με την πάροδο του χρόνου και είναι αυτή ακριβώς που εξασφαλίζει την σταθερότητά του.
Η δημοτικότητα των εμφυτευμάτων και η εξάπλωση τους άρχισε τη δεκαετία του ’80. Από τότε έχουν κατασκευαστεί πολλά είδη με μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις στον σχεδιασμό και την αρχιτεκτονική τους.

Σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται τα εμφυτεύματα;

Κατά κύριο λόγο τα εμφυτεύματα τοποθετούνται σε άτομα, στα οποία λείπουν ένα ή περισσότερα δόντια. Μπορούν να αναπληρώσουν το ένα ή και όλα τα κενά του οδοντικού φραγμού και να στηρίξουν μια ακίνητη προσθετική εργασία για παράδειγμα μια γέφυρα ώστε να αποτραπεί η τοποθέτηση κινητής οδοντοστοιχίας. Επιπλέον, δίνουν τη δυνατότητα στήριξης μιας ολικής οδοντοστοιχίας κάνοντας την πιο σταθερή, ασφαλή και άνετη για τους ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας.

Από τι υλικά είναι συνήθως κατασκευασμένα τα εμφυτεύματα;

Τα εμφυτεύματα κατασκευάζονται από διάφορα βιοϋλικά με επικρατέστερο το τιτάνιο, υλικό το οποίο ήδη χρησιμοποείται για δεκαετίες στην ορθοπεδική και θεωρείται απόλυτα βιοσυμβατό με τον ανθρώπινο οργανισμό. Σήμερα, σύγχρονες επιστημονικές μελέτες αναφέρουν ποσοστό επιτυχίας των οδοντικών εμφυτευμάτων άνω του 95% στην πρώτη πενταετία, ενώ σε βάθος 20ετίας το ποσοστό κυμαίνεται στο 80%.

Εκτός δηλαδή από το αισθητικό μέρος, τα εμφυτεύματα έρχονται να ενισχύσουν και τη λειτουργικότητα της οδοντοστοιχίας;

Η επιλογή της τοποθέτησης των εμφυτευμάτων πράγματι εξυπηρετεί τόσο τον λειτουργικό όσο και τον αισθητικό ρόλο της οδοντοστοιχίας. Λειτουργικά, η μασητική ικανότητα του ασθενούς βελτιστοποείται και αισθητικά, αντικαθιστά τα δόντιαπου λείπουν στο οδοντικό φραγμό χαρίζοντας ενα ολοκληρωμένο χαμόγελο. Να επισημάνουμε δε ότι, με τα εμφυτεύματα δεν περιορίζεται η διάρκεια ζωής των παρακείμενων υγιών φυσικών δοντιών καθώς αυτά δεν χρησιμοποιούνται για την στήριξη των εμφυτευμάτων. Συνολικά λοιπόν αποτελούν μια αξιόπιστη λύση και προσφέρουν στον ασθενή αυτοπεποίθηση, καθως πλέον ο ίδιος λειτουργεί σαν να έχει τα φυσικά του δόντια.

Εξηγήστε μας την διαδικασία τοποθέτησης του εμφυτεύματος στην φυσική οδοντοστοιχία. Είναι επίπονη και πόσο διαρκεί η περίοδος αποθεραπείας;

Η τοποθέτηση του εμφυτεύματος γίνεται στο ιατρείο του θεράποντος οδοντιάτρου, σε μια συνεδρία, με τη χρήση τοπικής αναισθησίας, ανάλογης με αυτής που γίνεται για όλες τις οδοντιατρικές εργασίες. Το εμφύτευμα τοποθετείται με ακρίβεια σε συγκεκριμένο σημείο στο οστό του ασθενούς, που έχει ήδη προκαθοριστεί μετά απο μελέτη του κάθε περιστατικού. Αμέσως μετά την χειρουργική επέμβαση δίνονται οι απαραίτητες μετεγχειρητικές οδηγίες που εξασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή επούλωση. Η αντιβίωση και μια ήπια αναλγητική αγωγή ολοκληρώνουν την ανακούφιση του ασθενούς και περιορίζουν τις δυσάρεστες ενοχλήσεις. Στο διάστημα που μεσολαβεί μετά την τοποθέτηση, υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής προσωρινών αποκαταστάσεων (τεχνητά δόντια ) που θα επιτρέψουν στον ασθενή να συνεχίσει κανονικά την καθημερινότητά του. Μετά το πέρας 6 εως 12 εβδομάδων, που χρειάζεται το εμφύτευμα για να ενσωματωθεί με το οστό, τοποθετούνται πάνω του οι μόνιμες προσθετικές εργασίες που είναι ακίνητες ή κινητές ανάλογα με το σχέδιο θεραπείας που έχει εκπονηθεί.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθεί ο ασθενής με οδοντικά εμφυτεύματα ως προς την στοματική υγιεινή του, μετά;

Μετά την τοποθέτηση του εμφυτεύματος, η τήρηση μιας σωστής και συστηματικής υγιεινής είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της μακροβιότητας του ίδιου του εμφυτεύματος. Ο ασθενής πρέπει να φροντίζει για την καθημερινή αφαίρεση της πλάκας, η οποία μπορεί να γίνει με σωστό βούρτσισμα των δοντιών και χρήση του οδοντικού νήματος και να επισκέπτεται τον οδοντίατρό του τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο για να γίνεται ο έλεγχος και συντήρηση/καθαρισμός.

Αξίζει λοιπόν τον κόπο να μπει κανείς στη διαδικασία να βάλει οδοντικά εμφυτεύματα;

Σκεφτείτε μόνο ότι ξαναβρίσκοντας το χαμόγελο ο ασθενής, αποκτά την χαμένη του αυτοπεποίθηση, καθώς αντιλαμβάνεται οτι μπορεί πάλι να γελά, να μιλά και να λειτουργεί μασητικά. Οι περισσότεροι ανθρωποι με κάποιο κενό στον οδοντικό φραγμό, σήμερα, προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα με το να βάζουν το χέρι μπροστά στο στόμα ή να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ας γνωρίζουν λοιπόν ότι, στο πρόβλημα αυτό υπάρχει οριστική, άμεση και αξιόπιστη λύση χωρις επίπονες διαδικασίες η οποία συνοδεύεται απο υψηλά ποσοστά επιτυχίας.

*Ο ΔρΜιλτιάδης Ε. Μητσιάς, DDS, MSc, PhD, χειρουργός οδοντίατρος, είναι επισκέπτης επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Αποφοίτησε από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο-Οδοντιατρική Σχολή το 2000. Το 2003 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης με ειδικότητα στην Eμφυτευματολογία. Από το 2003 ως το 2004 υπήρξε κλινικός εκπαιδευτής στο πρόγραμμα όπου ολοκλήρωσε. Το 2004 έγινε κάτοχος του Master of Science στα Βιοϋλικά. Από το 2006 διατηρεί ιατρείο στην Αθήνα με έμφαση στην εμφυτευματολογία και την προσθετική. Έχει δημοσιεύσει πολλά επιστημονικά άρθρα τόσο σε διεθνή περιοδικά όπως και στην Ελλάδα. Από το 2006 είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Εργαστήριο Προσθετικής. Τέλος, το 2011 έγινε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Κιέλου με αντικείμενο τα ολοκεραμικά συστήματα επί εμφυτευμάτων.